Igarotzea musika elektronikoa eta abangoardiakoa beti dagoen tokia da.

Non lege fisikoak aldatzen diren, edo, besterik gabe, existitzen ez diren, arau, eredu edo gidarik ez dagoelako.
Ezezagunerako bidaia, zergatik jakin gabe, denok noizbait aurre egin nahi dioguna.

Musika zulo zuri gisa, edo materia eta denbora eraldatzen dituen energia-iturri gisa.
Zerbait gertatzen da denboragabetasun horretan, beti hor egon den dimentsio horretan.

Askotan hurbil, baina ez beti gure zentzumenekiko sentikor.

“Gizartean tokiz kanpo dagoen” rol batetik, musika elektronikoaren etengabeko uztartua izan da.
Beti mugimenduan norabide finkorik gabe, ez du beti aurrera begiratzen, orainaz, iraganaz eta etorkizunaz elikatzen baita, guztiez elikatzen da, agian, horregatik da hain bakarra.

Igarotzea eta denbora eza zeharkatzeak hautsi, desegin, berregin eta osatu egiten gaitu.
Ezinezkora hurbiltzen gaitu, materiagabera.

Zurrunak edo ezarriak ez du pausarik anabasa horretan, grabitaterik ezan.

Funtsezkoena ehunduretan bizi da, erritmo infinituetan, abstraktuan, kontrolaezinean.